WYCINKI Z ŻYCIA WESOŁEJ RODZINKI

Nasza Żabka jutro kończy 5 miesięcy.

Z każdym dniem się zmienia. Tyle już umie.:)

Jakiś czas temu odkryła, że ma kolanka i ciągle dotykała ich rączkami, ostatnio odkryła, że ma również stopy! Chwyta je więc i to ją cieszy.:) Od pierwszych dni pięknie i wysoko dźwiga głowę, leżąc na brzuszku. Próbuje siadać z pozycji półleżącej. Obraca się na plecki z brzuszka. Wszystko bierze do buzi, bardzo się ślini, najbardziej smakują jej własne paluszki.

Nadal często płacze, choć już nie tak bardzo jak na początku. Zalewa się przy tym łzami (Bubuś płakał mniej i jakoś tak bardziej „na sucho”).

Nie może odbić, odbija a potem często bardzo mocno ulewa. (Bubuś miał to samo).

Nie może zjeść „normalnie”, jedynie na wpół-śpiąco, czyli jak chcę ją pokarmić, muszę najpierw ją usypiać. A uśpić ją jest trudno…albo tatuś musi ją huśtać (to huśtanie to takie prawie-przysiady z dzieckiem na rękach! Na dodatek musi huśtać tatuś, bo kiedy tego samego próbuje mamusia, jest płacz…), albo, co ostatnio odkryłam, zasypia przy suszarce. Kładę ją więc w wózku, włączam suszarkę i za chwilę dziecko śpi. Problem w tym, że nie można wyłączyć suszarki, kiedy ją wyłączam, natychmiast się budzi…

Zresztą w dzień śpi tylko kilka razy po około 10-30 min. i budzi się z płaczem. Przesypia za to całe noce. I to mnie bardzo cieszy.

Je tylko w jednej pozycji, na leżąco, na prawym boku, z mojej lewej piersi. Żeby opróżniła prawą pierś, muszę ją podać zawsze jako drugą, od tej samej strony, kiedy już dobrze uśnie i myśli, że ssie nadal tę lewą…

To wszystko utrudnia nam wyjścia, a przede wszystkim znacznie utrudnia karmienie poza domem.

Pod tym względem Bubuś był „łatwiejszy w obsłudze”, jadł chętnie, zawsze i wszędzie, nawet jak się zakrztusił mleczkiem, nawet jak mocno ulał, zaraz chętnie chwytał pierś i jadł i jadł i jadł…

Poza tym wszystkim, Żabka wyrasta na fajną, bystrą, ciekawą wszystkiego dziewczynkę. Coraz częściej się śmieje, nawet na głos. Zwłaszca do swojego odbicia w lustrze, do mamusi i tatusia, do Bubusia, oraz do wszystkich nowych osób, które miło się uśmiechają i ją zagadują:)

Czasami potrafi dość długo leżeć na macie edukacyjnej, bawi się, uśmiecha i gada do swoich zabawek. Innym razem nie daje się odłożyć  ani na chwilę, godzinami trzeba ją nosić i zabawiać. Czasami kładę ją na moich kolanach i bawimy się w „Sroczka kaszkę warzyła”, „Kosi kosi łapci”, „Na koniku jedzie chłop”, „Idzie rak nieborak”. Te zabawy nasza córeczka uwielbia, cieszy się i śmieje:)

Aha, i nareszcie zaczynają pojawiać się jakieś włosy!

A oto Jej uśmiechy, uchwycone przez mamę wczoraj.

Jesteśmy na spacerku. Bubuś idzie trzymając mnie za rękę. W pewnym momencie puszcza się biegiem po alejkach, za dziewczynką, którą właśnie zauważył. Podbiega do niej i krzyczy:

„Dziewcynko, dziewcynko, cy chces mieć Nowego Psyjaciela, czyli mnie?”:) Ludzie przystanęli i patrzyli, co będzie dalej…:)

Bubuś się przedstawił: „Mam na imię Hubelt, jestem dużym chłopakiem”:)

Babcia dziewczynki miło się uśmiechnęła i potwierdziła, po czym powiedziała, „Tak i urośniesz jeszcze większy”:)

Na co Bubuś: „Tak, i jak urosnę, będę się Nią opiekował”:)

Dziś ubieraliśmy Bubusia na spacer. Zauważył, że zakładamy mu nowe buty.

Pyta: „A co to za buty?” Odpowiadam mu więc, „To Twoje nowe buty na jesień”.

A Bubuś na to: „I będę tak odpychał tą jesień tymi butami, zeby nie psysła”. I zaczął tupać nóżkami.

Zaczęliśmy się śmiać, pytam się, „I jak Ty dasz radę odepchnąć tę jesień?”

A Bubuś odpowiada: „Mam duzo siły, mam brzuszek pełen kakao” :)))

Witajcie!

Poczułam ostatnio, że czas zacząć pisać bloga. Dzieci tak szybko rosną, tyle rzeczy „umyka” i za chwilę ich się już nie pamięta. A tak bardzo chciałoby się jakoś zatrzymać w pamieci te radosne chwile…

Pragnę zatem przedstawić naszą rodzinkę:

Mama ma na imię Magda,

Tata -Jacek,

Nasz Synek – oficjalnie Jakub Hubert, w domu zwany jest Bubusiem.

Urodził się 7.09.2006 roku, o godzinie 16.00. Ważył 3450g i mierzył 56 cm. Teraz to już spory kawaler, niedawno skończył 3 latka. Nasz niestrudzony „badacz-odkrywca” ma ogromny temperament, jest bardzo ciekawy świata, energiczny i „wszędzie go pełno”. Takie żywe sreberko:)

Nasza Córeczka - najmłodszy członek naszej rodzinki- Hania Klementynka, w domu zwana jest Żabą:) Przywitaliśmy ją na świecie 1 maja 2009, o godzinie 14.15. Gdy się urodziła, ważyła 3130g, mierzyła 54 cm. Teraz ma już 4,5 miesiąca i jest słodkim, kochanym bobasem.

Nasza Córeczka z każdym dniem jest coraz bardziej zainteresowana światem, otoczeniem, zabawami z Mamą i Tatą oraz obserwowaniem starszego Brata. Jego psoty i figle niezmiennie wywołują na jej buzi uśmiech. Często wyciąga do niego rączki i chyba chciałaby już móc z nim biegać, bawić się i „rozrabiać”.

Starszy Brat też od pierwszych chwil bardzo pokochał siostrzyczkę. Jest w stosunku do niej bardzo opiekuńczy, wciąż ją przytula i całuje. Od początku był też bardzo przejęty swoją rolą, chciał we wszytskim pomagać-karmić ją, przewijać, zabawiać. Obawialiśmy się, że będzie zazdrosny, tymczasem nie było widać u niego nawet cienia zazdrości, raczej radość i dumę.

Odkąd został Starszym Bratem, wydoroślał też, zaczął zachowywać się troszkę mądrzej, poważniej i stał się bardziej samodzielny.

Jesteśmy dość zmęczeni opieką nad dwójką energicznych, żywych dzieciaczków, ale i bardzo szczęśliwi i dumni z nich.

Każdego dnia spełniamy się w naszym rodzicielstwie, bo cudownie jest pokazywać i objaśniać świat, takim ciekawym wszystkiego maluszkom.

Ten blog pragniemy zadedykować naszym kochanym dzieciaczkom.

Zapraszamy i pozdrawiamy wszystkich. Miłej lektury!